Elf was het jaar van afscheid en van nieuwe dingen. Na vier jaar in Leuven en drie jaar bij het presidium van Wina liep nu mijn presesschap af. Zo'n tweede helft van het presesjaar is toch een beetje meer genieten. Rustiger dan het eerste semester is het sowieso, zeker als je zelf niet meer in de nieuwe ploeg stapt. Met onze ploeg Wave draaide het al langer vlotjes, iedereen was ondertussen ervaren in zijn of haar werk – niet in het minst had ik zelf een pak bijgeleerd tegenover een jaar eerder. Genieten van de aandacht was het nog, en van de gratis galabals.
De laatste maanden op de Winagang wonen, een kot waar ik in ruil voor het opgeven van mijn privacy drie jaar lang de gekste dingen mocht beleven. Waar anders word je wakker naast een slagboom of met een vuurkorf alias plantenbak op de gang? Donderdagnamiddagen, samen ontkateren in de keuken. En 's avonds toch weer gaan cantussen. Een oventje voor pizza's en lasagnes, een friteuse voor bitterballen en curryworsen (en eigenlijk voor alles) – allebei aanzienlijk meer gebruikt dan de elektrische vuren. Samen in de keuken op vrijdag, dossiers lezen voor de vergadering van Loko terwijl alle andere studenten voor het weekend naar huis vertrekken. De eeuwig klinkende deurbel. Ontbijten in boxershort terwijl het zomerzonnetje al over haar hoogtepunt van de dag heen is. De transformatie tijdens de blokperiodes, wanneer er door uiteenlopende bioritmes 24 uur per dag wel iemand aan het studeren was. Krijt, op de muren en de deuren, voor fysica of wiskunde, maar ook voor mopjes of weddenschappen. Voor herinneringen.
Vanaf de zomer mocht ik mezelf dan al een ouwzak bij Wina noemen, een ex-presidiumlid wiens enige rol is om te zuchten dat alles vroeger beter was. Een zomer, voor het eerst ook nog eens zonder herexamens, maar mét een reis naar Namibië. Spaarcentjes werden opgesoupeerd, maar een maand in het Afrikaanse land was wel absoluut fantastisch. Van de Fish River Canyon, over woestijngebied naar olifanten en leeuwen, tot de bekende, rode zandduinen. Een maand op stap met biologen. Vegetariër ben ik nog net niet geworden, maar over de planten en de dieren veranderde mijn beeld toch wel.
Echt afscheid nemen deed ik in Keerbergen met een barbecue voor de vrienden. Fijn om heel wat mensen bij elkaar te zien, met welgemeende excuses voor de vele mensen met wie ik niet of niet genoeg heb gepraat op die dag. Leuven vervangen kan geen enkele stad, maar Aarhus deed toch een poging.
Elke week leer je als uitwisselingsstudent wel enkele nieuwe mensen kennen, de eerste weken enkele tientallen. Net als in het presesjaar dus geen gebrek aan nieuwe mensen in mijn leven. Opnieuw komt het er op aan om ook genoeg tijd te maken voor de mensen die je echt wil leren kennen, of om je beste vrienden niet uit het oog te verliezen. Na enkele maanden mag ik er nu toch spreken van een aantal échte vrienden. Van een deel kan ik meer te weten komen in 2012, van een ander deel wacht binnenkort alweer het afscheid. Naast nieuwe vrienden die in heel Europa en de wereld wonen, leerde ik (langzaam maar zeker) ook wel wat Denen kennen, en beginnen de vijf uur per week Deense les stilaan hun vruchten af te werpen.
Elf werd ook het jaar waarin ik na jaren van Wina-drukte en de bijhorende herexamens het reizen weer oppikte. Naast Namibië waren er vijf Europese hoofdsteden: op cultuurreis naar Berlijn met Wina, naar Londen en naar Wenen naar Jorien, naar Kopenhagen, en naar Oslo. De hoofdstad is echter niet wat ik zal onthouden van Noorwegen, de onwaarschijnlijke natuurlijke schoonheid des te meer. Een amper voorbereide trip leidde ons van de ene verrassing in de andere, regelmatig hadden we ongelooflijk veel chance en zelfs het zonnige weer werkte ons mee. In 2011 mocht ik dus ook het noorderlicht aanschouwen. Ik heb al heel wat gereisd, maar op deze roadtrip waren we toch echt intens gelukkig!
Ten slotte eindigde 2011 met een terugkeer naar België voor een paar weken. Bang als ik was om mijn Belgische vrienden kwijt te raken, kon ik toch glimlachend vaststellen dat de besten onder hen ook na vier maanden nog overblijven.
Afgelopen jaar had ik nog eens het grootste gedeelte van het jaar een lief. Dat het uiteindelijk eindigde met Lynn na een zeer fijn weekend in Aarhus, was misschien wel passend bij onze relatie. Het buitenland maakt alles moeilijker, maar we hebben samen wel 10 leuke maanden beleefd. Lieve Lynn, het ga je goed in 2012!
Twaalf wordt een fantastisch jaar! Ik geloof oprecht dat de euro zal worden gered en het pessimisme rond “crisis” eindelijk zal omslaan. Het leeft lang genoeg geduurd en de wereld is te mooi om zich zorgen te maken om crisissen! In 2012 zal ons land nog eens een gans jaar een regering hebben.
Persoonlijk hoop ik dat ik komend jaar nog meer van de wereld mag genieten. Aarhus, Erasmus life, ik kom terug! Verder wil ik in 2012 graag op wereldreis vertrekken! Als alles gaat zoals gepland zal ik komende zomer drie maanden werken en vervolgens voor tien maanden op reis vertrekken! Oost-Europa, China, Nieuw-Zeeland, Canada, Cuba... Suggesties welkom, gulle gevers ook altijd!
Mag ik echter altijd in Leuven thuiskomen bij de vrienden, en in Keerbergen bij de familie. Ik neem mij voor om in twaalf meer tijd te maken voor mensen die dat absoluut verdienen, beter te leren koken, eindelijk opnieuw te sporten, een goeie thesis te schrijven en een stuk van de wereld te zien!
2011 is dood, lang leve 2012! Happy, happy Newyear! Godt Nytår! Een ongelooflijk gelukkig nieuwjaar lieve vriendjes en vriendinnetjes!
Groetjes, kusjes en liefde,
Vinnie
0 reacties:
Een reactie posten